បុណ្យឈាបនកិច្ច
· សពមនុស្សក្នុងលោកមានវិធីធ្វើ ៤យ៉ាង
๑. បូជាដោយព្រះអគី្គ
๒. កប់ទុកក្នុងព្រះធរណី
๓. បណែ្តតចោលក្នុងស្ទឺងសក្តិសិទ្ធ
๔. ចោលក្នុងទីស្មសាន
ពិធីទាំង៤បែបនេះ អ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនា ច្រើនបូជាដោយព្រះអគ្គី ព្រោះព្រះបរមគ្រូក៍បូជាដោយព្រះអគ្គីដែរ។ ឯជាតិអឺរ៉ុប និងអាស៊ីខ្លះ ដូចចិនជាដើម ច្រើនកប់ទុកក្នុងធរណី ដែលគេជ្រើសរើសរកដីជ័យភូមិ(ហុងស៊ុយ) សំរាប់ផ្តល់សុខចំរើនអោយកូនចៅ ។ ឯអ្នកកាន់សាសនាភាគខ្លះ នៅឥណ្ខាសម័យមុន គេច្រើនដាក់ក្បូនបណ្តែតចោលក្នុងស្ទឺងគង្គា ដែលគេយល់ថាជាសក្កិសិទ្ធមានទឺកហូរចេញមកពីព្រនាងគងា្គ ដែលស្ថិតនៅលើព្រះកេសព្រះឥសូរ អាចនាំព្រលឺងនៃសត្វណា ដែលអណែ្តតក្នុងស្ទឺងនោះ អោយទៅកើតសា្ថនសួគ៍បាន។ ឯមនុស្សសម័យមុន គេច្រើនយកសពទៅចោលក្នុងព្រៃដស្មសាន លើកំពូលភ្នំ ឬក្នុងជ្រោះភ្នំជាដើម។
បណ្តាពិធីទាំង៤បែបនេះ យកតែពិឈាបនកិច្ចមួយមកនិយាយ ត្រង់លក្ខណៈសំខាន់ៗ ដែលជាទំនៀមទម្លាប់ខ្លះ ប្រែក្លាយតជាគ្នានន័យអស់ទៅហ់យ។ គ្រាន់តេនាំគ្នាធ្វើៗទៅដោយុយលថាៈ បើមិនធ្វើសព្វគ្រប់បុណ្យឈាបនកិច្ចនោះមិនបានរុងរឿង។
តើទំនៀមទម្លាប់ដែលក្លាយទៅជាគ្មានន័យនោះគឺអី្វខ្លះ? ពិធីបុណ្យឈាបនកិច្ចនៅប្រទេសកម្ពុជាយើង មុននិងនាំសពទៅឈាបនដ្ធាន(ទីបូជា) មានរៀបជាក្បូនដ៍ហែរ ក្នុងក្បូននោះមានព្រះសង្ឃអភិធម្មមាតិកាល១ មានអ្នកបំរុងបួសមុខភ្លើងម្នាក់ ដែលគេបំពាក់កម្រងស្បូវភ្លាំង ឬខ្សែលើក្បាលសណ្តោងភ្ជាប់មកមឈូសសព១ អ្នកប្រាយលាជ១ អ្នកកៀសចិញ្ជៀនត្បូង១ ហើយមានអាចារ្យកាន់ទង់ព្រលឹងដើរមុខ និងយោគី៤នាក់ លីចប ពន់ក្អមដើរតាមក្រោយ ក្រៅពីនេះមានភ្លេងត្រៃលក្ខណ៍ និងអ្នកហែរហមតិចច្រើន ទៅតាមសមត្ថភាពគ្រួសារសព។ល។ ដល់បូជាភ្លើងកំពុងឆេះពេញក្រមុំ ទើបំបួសបកុលបុត្រមួយម្នាក់ ដែលបំរុងនិងបូសហៅថាបូសមុខភ្លើង ហើយមានទេសនាទីនេះផងហៅថាៈ ទេសនាមុខភ្លើងដែរ។ លុះបូជារួចហើយ មុខនឹងរើសឆ្អឹង អាចារ្យធ្វើពិធីប្រែរូបសិន ទើបរើសជាក្រោយ ។ ដែលថាខ្លាយទៅជាគ្មានន័យនោះ ចំពោះជនភាពច្រើន ដែលពេញចិត្តធ្វើពិធីទាំងឡាយ គឺមានប្រាយលាជជាដើមនេះហើយមិនដឹងថាក្នុងពិធីមួយៗមានន័យដូចម្តេច គេធ្វើ ដើម្បីអ្វី ? ។ ការធើ្វហើយមិនដឹងអត្ថប្រយោជន៍ពិត្រប្រាកដមិនដឹងន័យដូច្នេះ អន់ជាងអ្នកដែលមិនបានធ្វើទៅទៀត ព្រោះអ្នកបានធ្វើមិនខាតលុយចំណាយទិញវត្ថុនោះៗ ជួនកាលមានទោសថែមទៅទៀតផង គឺដោយយល់ខុសឃ្លាតពីច្បាប់ព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ករណីនេះជាភារៈលើអាចារ្យយោគី(អាចារ្យខ្មោច) ដែលមិនដឹងន័យរបស់ពិធីបួយ២អោយបា្រកដតាមភាវៈពិត ដែលនាំអោយកើតប្រយោជន៍ ។ក្នុងពិធីនេះមានលក្ខណៈសំខាន់៥ខ ដែលមានន័យយ៉ាងនេះគឺៈ
១- សណោ្តងស្បូវភ្លាំង ឬខ្សែពីក្បាលមា្នក់ មកភា្ជប់នឹងមឈូសសព ។ ពិធីនេះមានន័យយ៉ាងសំខាន់ណាស់ជាន័យដុះចេញមកពីព្រះពុទ្ធសាសនា។មនុស្សម្នាក់ ដែលពាក់កម្រងស្បូវភ្លាំងនោះ ទុកជាប្រតិភូជំនួសមនុ្សសត្វទាំងអស់ ដែលកើតនៅក្នុងវដ្តសង្សារនេះ ។ឯកម្រងស្បូវភ្លាំង គឺកិលេសតណ្ហា ដែលបណ្តាលអោយមានជាតិ ជរា ព្យាធិ មរណៈ ចងឆ្វាក់គ្រប់ក្បាលមនុស្សសត្វទាំងអស់ ។ ដែលសណ្តោងកិ្រងស្បូវភ្លាំង មកជាប់ នឹងសពនោះជា ឧទាហរណ៍ សក្តិសិទ្ធអោយមនុស្សសត្វគ្រប់រូប ឃើញនឹងភ្នែកដឹងច្បាស់ថាយើងគេមុខតែនិងស្លាប់ ដូចសពក្នុងមឈូសនេះទាំងអស់គ្នា គ្មាននរណាអង់អាចក្លាហានចៀសផុតពីស្លាប់បានទេ ព្រោះមានចមណងស្បូវភ្លាំង គឹកិលេសតណ្ហាទាក់ជាប់គ្រប់ៗរូប ។ល។ នេះជាកិច្ចសំខាន់មួយ សំរាប់ពិចារណា អោយកើតធម្មសង្វេគ ។
២- បា្រយលាជ នេះក៍មានន័យសំខាន់ណាស់ដែរ ដែលគេចាប់លាជ ដោយសំឡី និងវត្ថុផ្សេងៗ បានលាជរាត់រាយព្រោងព្រាតទៅសើពសុធាជាភ័ស្តុតាង ងោយឃើញច្បាស់នឹងភ្នែកថាៈសក់ រោម សាច់ ស្បែក ឆ្អឹងរបស់មនុស្សសត្វគ្រប់ៗរូប ដែលកើតហើយស្លាប់ៗក្នុងវដ្តសង្សារនេះតែងតែចោលរាត់រាយនៅលើផែនដី ដូចជាលាជដូច្នោះឯង ។ល។ នេះគឺជាឪបាយមួយយ៉ាងសមខាន់ សំរាប់ពិចារណា ព្រះត្រៃលក្ខណ៍ដែរ។
៣- កៀសចិញ្ចៀត្បូង ពិថីនេះកន្លែងខ្លះ មានដាក់ប្រេងក្នុង ត្រល់ ឬចានដាក់ប្រឆេះអុចតំកល់លើគនរស្រូវក្នុងកញ្ចើរផង។ នេះក៍ជាន៍យវិសេសណាស់ដែរ ជាបដិមវត្ថុប្រៀបនឹងរូប របស់មនុស្សសត្វទាំងឡាញ ដែលបានកើតក្នុងលោកសន្និវាស នេះគឺភ្លើង ដែលឆេះភ្លឹបភ្លែតៗ នោះជាជីវិត្តរស់នៅ ប្រឆេះ ជារូបកាយប្រេងជាអាយុសង្ខារ ។ សំរាប់ពិចារណាថាៈបើប្រេងអស់ហើយភ្លើងត្រូវរលត់ប្រឆេះក៍ជារបស់ឥតប្រយោជន៍ មិនអាចធ្វើភើ្លងអោយឆវវិញបានទេ។ ឯមនុស្សនិងសត្វទាំងឡាញក៍ដូច្នោះដែរ ហើយអាយុសង្ខាអស់ទៅហើយត្រូវតែស្លាប់ មិនអាចមានជីវិតរស់នៅបានរូបរាងកាយក៍ជារបស់ឥតប្រយោជន៍ ប្រើការមិនកើត ។ល។នេះក៍ជាឪបាយចំណាមួយ សំរាប់ពិចារណា អោយកើតសេចត្តី នឿយណាយចាកសត្វ និងសង្ខារ។
៤- បួសមុខភើ្ល ការបួសនេះ បើគិតទៅតាមព្រះវិន័យ មិនពេញជាបជ្ជាទេ ព្រោះកន្លែងខ្លះ អោយអាចារ្យបំបួសធ្វើដូច្នោះគ្មានសមហេតុសមផងសោះ ទៅជាឧបាសកធ្វើជាឧបជ្ឃយ៍បំបួសលោកសង្ឃ បើធ្វើត្រឹមត្រុវតាមទំនៀមដើមគឺបំបួសមែនទែន ពេលដែលហែសពទៅដល់រៀបចំបូជាហើយគេនាំអ្នក ដែលបំរុងបូសនោះ ទៅវត្តបំបួសជាសាមណេរត្រឹមត្រូវតាមព្រះវិន័យទើបនាំមកពន្យល់ថា មានតែភេទអ្នកបួសដូច្នេះហើយ ទើបឆាប់កាត់ផ្តាច់នូវចំណងស្បូវភ្លាំង គឺកិលេសតណ្ហា ដែលចងឆ្វាក់ភ្ជាប់និងក្បាលគ្រប់រួប ទាញអោយចូលទៅរកជាតិ ជរា ព្យាធិមរណៈនោះបាន។ល។ នោះជាឧបាយពន្យល់យ៉ាងឧក្រិដ្ធវិសេសជាងមុនៗទាំងអស់ ។ ការបួសមូខភ្លើងនេះជំនាន់មុន មានអ្នកខ្លះបួសរហូតត៍ទៅក៍មាន បួសពីរខែ បីខែ មួយអាទិត្យ ឬមួយខែ ពីរថ្ងៃ ក៍មានតាមសទ្ធា ។ ដល់ពេលសឹកវិញមិនមែនអោយអាចារ្យផ្សឹកដូចកន្លែងខ្លះធ្លាប់ធ្វើនោះទេ គឺសឹកត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ព្រះវិន័យ ។
៥- ពិធីប្រែរូបៈ ពិធីនេះ ច្រើនតែធ្វើច្រឡូកច្រឡំ និងលទ្ធិព្រហ្មញសាសនា ដូចជាកាលបូសរូច លត់ភ្លើងស្រូលបួលហើយ មានព័ទ្ធសីមា អូមអាមកុំអោយខ្មោចលងជាដើម។ ឯពិធីដែលមានន័យយ៉ាងសំខាន់នោះដូច្នោះ កាលលត់ភ្លើងត្រជាក់ហើយ អាចារ្យប្រជុំញាតិសព និងបរិស័ទដែលជួយទាំប៉ុន្មាន ទៅជួបជុំនៅកន្លែងជើងថ្ក និមន្តព្រះសង្ឃបង្សុកូល ហើយអាចារ្យយកឈើឬចបគូរ វាសកំទេចធ្យូល ដែលលាយដោយឆ្អឹងនោះធ្វើជារូបមនុស្សមានដៃ ជើង ខ្លូន ក្បាលជាដើម ហើយសួរថា រូបនេះ ដូចរូបបុគ្គលដែលស្លាប់ទៅនោះទេ ? អ្នកទៅប្រជុំឆ្លើយថា មិនដូចតេ ហើយលុបចេញគូរទៀត សួរទៀត អស់វារៈ បីដង ត្រូវឆ្លើយតាមពិតថា មិនដូចៗគ្រប់បីដង ទើបអាចារ្យពន្យល់ថា នេះជាសច្ចៈធម៍ ជាសភាវៈពិត រូបការយើងទាំងអស់គ្នា តែមានវិញ្ញាណចេញហើយ តែងតេពុកផុយរលួលទៅជាធាតុ ដី ទឹក ភ្លើង ខ្យល់ជាអនត្តា មិនអាចពួតផ្តុំផ្សំផ្គុំគុរវាស ឬជប់អោយកើតរូបដូចដើមវិញបានទេ ដូច្នេះ អ្នកទាំងឡាយ កុំសោយសោក អាលោះអាល័យនឹងរូបកាយអោយសោះ មិនយូរមិនឆាប់ រូបយើងទាំងឡាញ ក៍នឹងក្លាយទៅជាធាតុ៤ដូច្នេះដែរ ចូរនាំ គ្នាខំប្រព្រឹត្តសុចរិតធម៍ ធ្វើទានសីល សមាធិភាវនាគ្រប់ៗគ្នាទៅ ទើបបានសុខ ចំរើនទៀងទាត់រួចពី ជាតិ ជរា ព្យាធិ មរណៈបាន ។ លុះធ្វើកិច្ចនេះរូចហើយ ក៍នាំគ្នារើសឆ្អឹងទៅ។ ប៉ុន្តែមានអាចារ្យខ្លះ នាំធ្វើពិធីនេះអោយក្លាយទៅជាមានន័យផ្តេសផ្តាស់ទៅវិញ ដូចជា លត់ភ្លើងហើយរោយគ្រាប់ល្ង សណ្តែកជាដើម នឹងយកស្លឹកចេកមកួយធាង គ្របពិលើធ្យូង ហើយធ្វើមាត់អូចៗ ក៍ចាប់ស្លឹកចេកនោះឡើងនិយាយថា ឥឡូវកេូនចៅញ្ញាតិមិត្រ បានធ្វើវិធីប្រែរូបហើយ គឺសូមអោយប្រែរូបឆោមទៅកើត ឋានបរមសុខ ក៍បោះស្លឹកចេកទៅទិសខាងកើត បញ្ជូនព្រលឹងសពនោះអោយជិះស្លឹកចេកទៅចាប់ជាតិទៀត ហើយឧបកិច្ចនិងគ្រាប់សណ្តែកល្ងថា អោយឆាប់កើត ឆាប់ធំដូចជាការដុះដាលនៃធញ្ញជាតិនោះៗ ទើបគូរវាសធ្យូងនោះ ជារូបមនុស្សហើយ សួរថា ដូចឬទេ ? អ្នកឆ្លើយថា មិនដូចទេដល់គ្រប់ បីដង ឆើយថា ល្អណាស់ បេលនោះអាចារ្យដាក់សណ្តាប់ប្រដៅខ្មោចថាឥឡូវនេះបានទៅកើតទៀតហើយ កុំអោយមកលងធ្វើបាបកូនចៅ និងអ្នផងទាំងពួងដែលដើរមកជិត។លុះរើសឆ្អិងរួចហើយព័ទ្ធសីមាចងខ្មោចទៀត កុំអោយលងគេឯង ។
គួរអោយឆ្ងល់ដែលថា កាលអាចារ្យ គូររូបនោះវាគ្នានដូចរូបតាម៉ុក តាម៉ែន ដែលគាត់ស្លាប់ទៅនោះសោះ ចុះហេតុអ្វី ? អ្នកចាំឆ្លើយតប និងអាចារ្យនោះ ក៍ឆ្លើយថា ដូចណាស់ ល្អណាស់ បំពានសភាវៈ ពិតដូច្នេះ នេះឯងហើយ ដែលហៅថា ពិធីមានន័យផ្តេសផ្តាស់ ធា្លក់ចុះទៅក្នុងតម្រាបុរាណថាៈ ( ដំរីខ្វាក់ ទ្រមាក់ឆ្កួត ) មើលឃើញនិងភ្នែកឆ្លើយអោយខុស ។
ឯព្រះយោគី ៤នាក់ ដែលលីចប ពុនក្អមនោះគ្នានន័យសំខាន់ទេ យោគី គឺជាអ្នកដុតខ្មោច អ្នកខ្លះហៅថា ភ្លុក ដែលពុនចប និងក្អមនោះ គឺចបសំរាប់ជីកដីធ្វើជើងថ្ក ឬសំរាប់ឆ្អិះភ្លើងអោយឆេះល្អ ឯក្អមនោះ សំរាប់ដងទឹកលត់ភើ្លងដែលបូជារួចហើយ ។ ប៉ុន្តែ ដល់ឆ្ងាយៗកម ទៅជាយកក្អមតូច ខ្លយកកូនឆ្នាំងទៅវិញ ហើយមានអោយដាំបាយ ធ្វើឧបកិច្ចផ្តេសផ្តាស់ថែមទៀត ។ចំណែកទង់ព្រឹងវិញ ក៍គ្នានន័យអ្វីដែរ សំពត់ដែលចងធ្វើទង់នោះគឺ ជារង្វាន់គេជូនអាចារ្យ គេធ្វើសំពត់ធំវែងល្មម អាចារ្យប្រើប្រាស់កើត ពុំបែនធ្វើប៉ុនបាតដៃ ហើយយល់ផ្តេសផ្តាស់ថា ព្រលឹងអ្នកស្លាប់ទៅទុំ និងសំពត់ទង់អោយអាចារ្យ នាំទៅរកសុគតិភពនោះទេ ។ល។ សង្ខេបប៉ុណ្ណេះចុះ ពិធីឈាបនកិច្ចនេះ មានធ្វើផ្តេសផ្តាស់ ច្រើនណាស់ផេ្សងគ្នា តាមភូមិស្រុកសូមពិចារណា តាមន័យខាងលើនេះផងចុះ ។
ដើម្បីអោយមានរបៀបរៀបរយល្អ ហើយក៍បានផងប្រយោជន៍ផង គួរធ្វើយ៉ាងនេះ គឺមុននឹងចេញហែសពអាចារ្យត្រូវពន្យល់ប្រាប់អ្នកហែទាំងឡាយ អោយដឹងន័យអំពីចងស្បូវភ្លាងឬខ្សែ អំពីប្រាយលាជ អំពីកៀរចិញ្ចៀនត្បូង ។ដល់បូជា អាចារ្យត្រូវពន្យល់អំពីបួសមុខភ្លើង ។ដល់រើសឆ្អឹង អាចារ្យត្រូវពន្យល់អំពីពិធីប្រែរូបទៀត ។ ចំពោះអ្នកដែលបានធ្វើពិធីអស់ទាំងអស់នេះបើមិនបានធ្វើទេ គ្រាន់តែហែទៅបូជា មាននិមន្តព្រះសង្ឃបង្សុកូលដូច បានធ្វើខ្លះៗមកហើយនោះក៍គ្នានទាស់ខុសអ្វីទេអោយតែ ធ្វើទៅហើយសមហេតុផល កើតផលប្រយោជន៍សមរម្យ តាមគន្លងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ព្រោះពិធីទាំងនេះកន្លង សម័យខ្លះទៅហើយ ការជំនាន់មុន មនុស្សមិនសូវចេះដឹងច្បាប់ព្រះពុទ្ធសាសនាច្រើនគ្នាទេ មានអ្នកចេះដឹងស្តូចស្តើងណាស់ ទើបអ្នកចេះដឹងនោះ ខំរកឧបាយពន្យល់ មនុស្សទាំងឡាយ អោយយល់អំពីធម៌អាថ៌ខ្លះៗ ក្នុងឪកាសបុណ្យជួបជុំគ្នាម្តងៗ ។
ប៉ុន្តែ ហើយមានឪកាស គួរតែធ្វើ ដើម្បីរក្សាប្រពៃណីនេះអោយបានគង់វង្សជាអង្វែងតទៅ ។
( ចប់បុណ្យឈាបនកិច្ច ប្រជុំបញ្ញប្រវត្តិ )
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ នានាធម្មសង្គហៈ របស់លោកគ្រូអាចារ្យ ចក់ កន
វាយកុំព្យូទ័រដោយព្រះតេជគុណ អត្តសន្តោ ផង គឹមឆេង ៚
No comments:
Post a Comment